Chemik, fizyk i kriogenik polski (1846 - 1915).
Był współautorem metody skroplenia powietrza.
Urodził się w Broniszowie koło Tarnowa. Dzieciństwo spędził w Nowym Sączu, później zamieszkał w Tarnowie, gdzie ukończył szkołę średnią.
W trakcie nauki próbował dołączyć do walczących w Powstaniu Styczniowym. Został za to aresztowany i osadzony w więzieniu w Krakowie. W 1866 roku zdał maturę i zaczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Interesował się fizyką, chemią oraz matematyką.
Bardzo pilnie brał udział we wszystkich wykładach i ćwiczeniach, a szczególnie poświęcił się studiom chemicznym. Zaskakiwała jego staranność w przeprowadzaniu doświadczeń, olbrzymia intuicja, oraz umiejętności techniczne.
Pierwsze doświadczenia prowadził przy użyciu własnoręcznie udoskonalonej sprężarki, skraplając i sprężając bezwodnik węgla.
Po ukończeniu studiów w Krakowie, wyjechał do Heidelbergu, gdzie pogłębiał wiedzę pod kierunkiem wybitnych uczonych. Tam też uzyskał stopień doktora.
Po powrocie do kraju w roku 1876, objął kierownictwo Zakładu Chemii Nieorganicznej na Uniwersytecie Jagiellońskim; siedem lat później rozpoczął wraz z Zygmuntem Wróblewskim prace nad skropleniem składników powietrza. Podczas owocnej współpracy uczonych, to najczęściej Wróblewski inicjował badania, natomiast Olszewski miał wiele pomysłów, które umożliwiały rozwiązanie technicznej strony zagadnienia.
W roku 1883, stosując kaskadową metodę skraplania, po raz pierwszy na świecie skroplili tlenek węgla(IV), tlen i azot, określając jednocześnie ich kolor i temperaturę, oraz ciężar właściwy ciekłych gazów.
W jego laboratorium uzyskano "biegun zimna" - najniższą temperaturę - minus 225° Celsjusza.
W efekcie dalszych prób, dokonał skroplenia wszystkich gazów z wyjątkiem wodoru. W 1895 roku otrzymał w wyniku doświadczenia wodór w stanie dynamicznym i określił jego temperaturę i ciśnienie krytyczne. W tym samym roku skroplił i zestalił argon.
Ponadto stale ulepszał starą i budował nową aparaturę służącą do skraplania gazów 
