Soczewki znano od X wieku w Chinach, a od końca XIII wieku stosowano je w Europie w okularach, które szybko się rozpowszechniły.
Powstanie lunety zawdzięczamy holenderskim szlifierzom soczewek.
Uważa się, że twórcą lunety był optyk holenderski Hans Lippershey, a za datę jej powstania przyjmujemy rok 1608.
W roku 1609, włoski uczony Galileo Galilei, dowiedziawszy się o istnieniu lunety holenderskiej, zbudował sam tego typu prostą lunetę o dwu soczewkach (dwuwypukła była obiektywem, dwuwklęsła - okularem) i użył jej do obserwacji astronomicznych w latach 1609-1611.
Największą jej wadą okazała się aberracja chromatyczna - efekt zjawiska, zwanego dyspersją - chodzi o to, że szkło inaczej załamuje światło o różnych długościach fali, co przeszkadzało w obserwacjach. 
Mimo to, odkrył m.in. góry na Księżycu, księżyce Jowisza, fazy Wenus, plamy słoneczne oraz obrót Słońca wokół własnej osi.
Zdając sobie sprawę z szerokich możliwości zastosowań lunety m.in. do celów wojskowych i żeglarskich, Galileusz sporządził kilkanaście lunet i rozsyłał je w podarunku władcom europejskim m.in. Zygmuntowi III Wazie.
W 1611 roku astronom niemiecki, Johanes Kepler podał pomysł innego typu lunety zwanej astronomiczną lub refraktorem, który zrealizował w 1615 roku astronom niemiecki Christoph Scheiner. Luneta taka daje obraz odwrócony, co nie przeszkadza jednak w obserwacjach astronomicznych.
W 1668 roku uczony brytyjski Isaac Newton wynalazł tzw. reflektor, czyli teleskop zwierciadlany.
Nadal jednak lunety były niedoskonałe z uwagi na wady ówczesnych soczewek. Próbowano temu zaradzić, budując długie instrumenty, ponieważ soczewki o bardzo dużych ogniskowych słabiej załamują światło, a przez to różnice w ogniskowaniu się fal o różnej długości są mniejsze co w konsekwencji dawało lepszy obraz.
Lunety gdańskiego astronoma Jana Heweliusza osiągały rozmiary nawet 45 metrów.
W 1729 roku Anglik, Chester Moor Hall zestawił z dwóch gatunków szkła pierwszą soczewkę achromatyczną - nowość tę udoskonalił w 1757 roku i rozpropagował optyk angielski John Dollond.
W 1850 roku piemoncki topograf i geodeta Ignazio Porro opracował układ pryzmatów, który zastosowano do odwracania obrazu w lunecie astronomicznej, przekształcając ją w tzw. lunetę ziemską. Tak udoskonalone lunety stanowią podstawową część składową wielu przyrządów optycznych i geodezyjnych 
