Broń do zdalnego rażenia wojsk i obiektów - pojazdów, amunicji.
Służy do inicjowania pożarów strumieniem rozżarzonej (palącej się) substancji chemicznej (np. napalmu) wytłaczanej z dużą prędkością pod ciśnieniem gazów sprężonych w butlach, lub wytwarzanych przez generatory gazowe w wyniku spalania np. prochu.
Stanowi przeciwieństwo gaśnicy.
Pierwsze, podobne do opisanych powyżej urządzenia wymyślono już w starożytnej Grecji. Za twórcę tzw. ognia greckiego uznaje się Kallinikosa, który wykorzystał przy tym wynalezioną wcześniej przez Ktesibiosa pompę wodną.
W sumie powstało urządzenie w rodzaju zakończonej syfonem pompy z tłokiem jednostronnego działania, gdzie ciecz palna (mieszanina nafty, siarki, wapna niegaszonego itp.) wydobywała się niejednostajnie, jedynie podczas sprężania, ale i to wystarczyło podczas obrony Bizancjum w 675 roku n.e., żeby wzbudzić przerażenie wśród oblegających Konstantynopol wojsk arabskich.
Pierwszy prawdziwy miotacz ognia, zapewniający uzyskanie ciągłego strumienia, udało się zbudować kilka wieków później Chińczykom, dzięki temu, że dysponowali o wiele lepiej rozwiniętą techniką.
Zastosowano w nim dwa miechy napędzane pedałami zamocowanymi na wspólnej osi, i gdy jeden szedł w górę, drugi był naciskany, powodując stałe wytłaczanie łatwopalnej cieczy (na odległość do 10 metrów) z pojemników wykonanych z brązu. Płynem palnym były lekkie frakcje ropy naftowej, ponieważ już wówczas Chińczycy potrafili wydestylować lekką naftę z ropy.
Wynalezienie prochu strzelniczego spowodowało wstrzymanie dalszych prac nad miotaczami ognia.
Pomysł powrócił na początku XX wieku. Już w roku 1901 w Niemczech powstał projekt takiego urządzenia. Jego autorem był Richard Fiedler, który stale testował i rozwijał swój wynalazek, tak, że już podczas pierwszej wojny światowej armia niemiecka zaczęła używać miotaczy na polu walki już od roku 1915.
Źródła podają, że po raz pierwszy do walki użyto miotaczy w pobliżu Verdun w lutym 1915 roku, z kolei inni twierdzą, że miotaczy ognia po raz pierwszy na polu walki użyto w dniu 30 lipca 1915 roku przeciwko wojskom angielskim. 
Niezależnie od tego kiedy to nastąpiło, faktem jest, że - podobnie jak w starożytności - broń ta wzbudzała przerażenie na polu walki pomimo, że miała swoje wady i ograniczenia. Jej zasięg wynosił zaledwie 30 metrów, a zbiornik umieszczony na plecach żołnierza często stanowił zagrożenie dla niego samego.
W latach międzywojennych do wyposażenia wojsk weszły trzy podstawowe rodzaje miotaczy ognia:
przenośne,
stacjonarne (fugasowe),
zmechanizowane.
Po raz pierwszy zamontowano miotacz ognia na radzieckim czołgu OT-26 w roku 1933, a wkrótce potem podobne miotacze na tankietkach CV3/33 i CV3/35 zamontowali Włosi. Włosi także po raz pierwszy użyli w działaniach bojowych miotaczy zmechanizowanych w trakcie walk w Etiopii.
W trakcie II wojny światowej miotacze ogni zamontowane na pojazdach pancernych były już szeroko stosowane, również miotacze przenośne były na wyposażeniu wszystkich armii biorących udział w wojnie. 
Stosowane były przede wszystkim do niszczenia bunkrów.
Szczególnym rodzajem miotaczy ognia są miotacze rakietowe (strzelające granatami zapalającymi) i bezodrzutowe (strzelające nabojami zapalającymi).
Obecnie zdarza się, że leśnicy i rolnicy wykorzystują miotacze ognia przy wypalaniu, zaś gwiazdy rocka - do tworzenia efektów specjalnych podczas swoich występów 
Ciekawostka: Tzw. połykacze ognia występujący w cyrku, swoje pokazy opierają również na tej zasadzie - wydmuchują z ust naftę, którą następnie podpalają.
