Broń drzewcowa, myśliwska i bojowa, służąca głównie do miotania.
Najstarszy istniejący egzemplarz zaostrzonego kija, czyli oszczepu, pochodzi z Essex w Anglii.
Pierwotni łowcy zaostrzali zwykły prosty kij za pomocą odłamka krzemienia. Używali tej broni w czasie polowań na mamuty.
Opalanie czubka oszczepu w ogniu utwardzało drewno, czyniąc broń bardziej skuteczną.
Jest to broń drzewcowa przeznaczona głównie do rzucania. Jego grot był zatem znacznie mniejszy niż w służącej do walki wręcz włóczni, a drzewce krótsze. Groty oszczepów bojowych często wyposażone były w zadziory. Wraz z rozwojem broni strzelniczej i palnej nastąpiło zniknięcie oszczepów z pola walki. Właściwie rację bytu miały jeszcze tylko te używane przez obrońców przy oblężeniach twierdz.
Czasem dodatkowo używano tzw. miotaczy oszczepów - był to pręt z drewna lub kości z haczykowatym zakończeniem i wyżłobionym rowkiem, w którym umieszczano drzewce oszczepu. Miotacz przedłużał i wzmacniał ramię myśliwego. Zastosowanie tego wynalazku spowodowało dwukrotne zwiększenie siły wyrzutu, nawet do 40 metrów!
Włócznia to broń drzewcowa, kolna, której grot jest osadzony na drzewcu o długości nie przekraczającej 2 metry. Służyła do walki wręcz, można było nią zadawać pchnięcia we wszystkich kierunkach. Używana była przez cały okres średniowiecza, zarówno jako broń bojowa (zaczęła tracić znaczenie na polu walki w II połowie XIV - XV wieku) jak również myśliwska 
