Utwardzane kamieniami drogi, do XIX wieku nie były zbyt przyjazne dla pojazdów.
Pierwsze, nieliczne jeszcze wtedy samochody podskakiwały, trzęsły się, a wraz z nimi pasażerowie.
Już w latach dwudziestych XIX wieku zaczęto prace, mające zmienić ten stan.
Pierwszym był szkocki inżynier Thomas Telford, który zaproponował podnoszenie drogi w jej środku celem lepszego odwadniania.
Ulepszył również metodę budowania dróg z kruszywa. Drugi szkocki wynalazca John Loudon McAdam, udoskonalił metodę konstruowania nawierzchni dróg. Drogi typu McAdam były dobrze odwadniane i budowano je warstwowo z tłuczenia i żwiru.
W roku 1824 po raz pierwszy użyto naturalnego wulkanicznego asfaltu w postaci bloczków. Użyto go do utwardzenia nawierzchni na Polach Elizejskich w Paryżu.
Od 1830 roku dodatek smoły, produktu odpadowego rozrastającego się przemysłu gazowniczego, udoskonalił ten typ dróg jeszcze bardziej. Spowodowało to rozwój transportu i poczty - w samej tylko Wielkiej Brytanii znalazło dzięki temu zatrudnienie ponad 30 000 osób.
31 maja 1870 roku opatentowana została asfaltowa powłoka dróg. Jej skład chemiczny i konsystencję opracował amerykański profesor Edward Joseph de Smedt, z z Columbia University w Nowym Jorku, i otrzymał na swój wynalazek patenty nr: 103581 i 103582. Prawa scedował następnie na New York Improved Anthracite CoalCompany.
Pierwszą powłokę asfaltową położono 29 lipca 1870 roku na William Street w Newark w stanie New Jersey. Nazywano ją wtedy "francuską jezdnią asfaltową".
Od roku 1872 nawierzchnie dróg pokrywane są asfaltem jaki znamy dziś.
Pierwszą prawdziwą szosę dla samochodów zbudowali inżynierowie francuscy - miała ona 225 kilometrów długości, a została otwarta 1 stycznia 1901 roku. Wiodła z portu Tamatawa na wschodnim wybrzeżu Madagaskaru do Antananarywy, stolicy Madagaskaru, które na początku XX wieku łączyła tylko linia kolejowa.
Jej budowa była bezpośrednio związana ze zniesieniem niewolnictwa na Madagaskarze w roku 1896. Wszyscy, którzy nie mogli wykazać się świadectwem płatnego zatrudnienia, byli zatrzymywani i kierowani do płatnych robót drogowych na okres pięćdziesięciu dni. Po tym okresie mogli pozostać przy budowie drogi jeśli chcieli. Wielu zostawało i w ten sposób gubernator wyspy pozyskał znaczną siłę roboczą.
Francuzi zdecydowali się na ten eksperyment, by wykorzystać ciężarówki do zaopatrywania stolicy. Autorem pomysłu był gubernator Madagaskaru, generał Joseph S. Gallieni, który na początku I wojny światowej zasłynął decyzją błyskawicznego przerzucenia wojsk francuskich na front taksówkami.
Dało to początek budowania sieci nowoczesnych dróg, a następnie autostrad 
