REKLAMY
słup drogowy z 1151 roku

Znaki obowiązujące w ruchu drogowym.

Ich znaczenie i zakres obowiązywania określony jest w przepisach prawa - na terytorium Polski znaki drogowe normowane są zapisami rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

Najczęściej znaki sytuowane są po prawej stronie jezdni, rzadziej na niej, bądź też nad nią, czasem znaleźć je można również po jej lewej stronie.
Znaki dzielą się na:

- znaki pionowe w postaci tarcz, tablic z napisami lub symbolami, oraz takich, które występują w postaci znaków świetlnych,
- znaki poziome w postaci linii, napisów i symboli umieszczonych na nawierzchni drogi.

Oprócz powyższych znaków, istnieją inne, dodatkowe, ale niemniej ważne.

Podobnie jak przepisy ruchu, znaki drogowe mają również dłuższą niż by się mogło zdawać, bo kilkusetletnią historię - jeśli nie liczyć pierwszych kamieni milowych, pokazujące podróżnikowi ile drogi mu jeszcze zostało do celu podróży, używanych już w Rzymskim Imperium.

REKLAMY

Pierwsze wiadomości o polskich znakach drogowych pochodzą z około X wieku i dotyczą szlaku bursztynowego, który wiódł od Triestu aż po wybrzeże Bałtyku. Przykładem będzie tutaj nasz rodzimy zabytek - romański słup drogowy z 1151 roku stojący w Koninie i oznaczający połowę drogi pomiędzy Kaliszem a Kruszwicą na dawnym Szlaku Bursztynowym. Ma on 2,5 metra wysokości i został wykonany z piaskowca na polecenie komesa Piotra Dunina. Stanowi pierwowzór obecnych znaków kierunku i miejscowości. 
Czasem ustawiano krzyże przydrożne, które wznoszono również na rozstajach dróg lub miejscach szczególnych wypadków czy napadów. Jeden z takich krzyży wyrytych w kamieniu, można oglądać dzisiaj na ścianie kościoła w Kocieszkowicach koło Mogilna.
Bywało, że znakami drogowymi były kopczyki kamieni lub znaki wycięte na drzewach.

drogowskaz z XIX wiekuW następnych wiekach również ustawiano na skrzyżowaniach traktów drogowskazy, a przed niektórymi miejscowościami także tablice ze stosownymi napisami. Odbywało się to bardziej zwyczajowo, niż z nakazu władz.
Pierwsze znaki drogowe ustawiono już w 1790 roku. Ostrzegały woźniców przed stromymi wzgórzami w okolicy Lozanny w Szwajcarii. Nadal jednak panowała wielka dowolność.


Pierwsze normy prawne porządkujące ruch na gościńcach i oznakowania dróg innymi niż tylko drogowskazy znakami, zaczęto wprowadzać dopiero na początku XIX wieku. Na ziemiach polskich będących wówczas pod zaborami, najwcześniej (w 1820 roku) sytuację na drogach regulowało prawo pruskie. Wtedy też w przepisach drogowych większości krajów europejskich zaczęto mówić między innymi o:"trzymaniu się prawej strony drogi"... i o tym, że:"przy wymijaniu należy wybaczać w prawo"...

W tym miejscu warto wspomnieć szerzej o ustawie uchwalonej w Anglii - zwanej Red Flag Act. Ciekawostką jest fakt, że w odległości co najmniej 60 jardów przed pojazdem (nazwanym w ustawie lokomotywą drogową) miał iść człowiek z czerwoną chorągwią - czyli taki jakby ruchomy ostrzegawczy znak drogowy.
Uchwalona przez parlament brytyjski w roku 1865 ustawa nie mogła zahamować rozwoju motoryzacji, co za tym idzie również i powstawania znaków drogowych. Pierwsze znaki miały postać tablic z odpowiednimi napisami. Później zastąpiły je symbole graficzne i zróżnicowanie kształt samego znaku.

pierwsze cztery znaki drogoweW roku 1909, Konwencja Dotycząca Ruchu Samochodowego która zebrała się w Paryżu, wprowadziła oficjalnie cztery znaki drogowe (w postaci graficznej). Wszystkie były okrągłe, a na niebieskim tle umieszczono białe rysunki jako informacje o przekopach, niebezpiecznych zakrętach, zamkniętych przejazdach kolejowych i skrzyżowaniach.

Po odzyskaniu niepodległości (w roku 1919), Polska ratyfikowała ustalenia tej Komisji - wtedy też nasze państwo otrzymało jako międzynarodowy znak rozpoznawczy- symbol "PL".

W latach późniejszych funkcjonowało we Francji jeszcze kilka innych znaków drogowych (prócz opisanych wcześniej), które w mniej lub bardziej czytelny sposób dostarczały kierowcy niezbędnych informacji. Miały one jednak zasięg lokalny tzn. dotyczyły tylko dróg krajowych.
Na zwołanej w roku 1926 Konwencji w Paryżu, dokonano kilku zmian w przepisach. Między innymi zmieniono formę znaków (kształt trójkątny) i dodano dwa nowe symbole. Niestety ilość symboli nadal była niewystarczająca i dlatego ówcześni organizatorzy ruchu drogowego bardzo często stosowali znaki dodatkowe. Te dodatkowe znaki były opracowywane na aktualne miejscowe zapotrzebowanie. Często posiadały odpowiedni piktogram. Zawsze jednak zwierały stosowny napis z informacjami dla uczestników ruchu drogowego.

znak STOP kiedyś i dzisiajKonwencja Genewska z 1931 roku spowodowała, że znaki drogowe zostały ujednolicone zgodnie z międzynarodowymi ustaleniami. Obecnie większość krajów europejskich posługuje się jednolitym systemem powszechnie zrozumiałych znaków (symboli). Różnice między poszczególnymi krajami są nieznaczne i wynikają raczej z lokalnej specyfiki (np. znak ostrzegający przed reniferami w krajach skandynawskich, albo różnice wynikające z ruchu lewostronnego w Wielkiej Brytanii i Irlandii).

Co ciekawe - jeden z ważniejszych: znak STOP, pojawił się dopiero w roku 1956. W roku 1983 przybrał obecną postać  

Na podstawie artykułu w Wikipedii oraz artykułu w Onecie

Znaki drogowe | Karta rowerowa | Karta rowerowa - to proste | Wiersze miłosne | 1000 pytań | Naj naj naj