REKLAMY
ogniwo

Urządzenie zamieniające bezpośrednio energię chemiczną na energię elektryczną prądu stałego.

Proces ten następuje w wyniku reakcji elektrochemicznych (tzn. reakcji chemicznych z oddawaniem lub przyłączaniem elektronów).

Ogniwo zasadniczo składa się z dwóch różnych elektrod zanurzonych w tym samym roztworze elektrolitu (tzn. substancji, której cząsteczki w roztworze ulegają dysocjacji elektrolitycznej, czyli rozpadowi na pary jonów dodatnich i ujemnych), lub dwóch identycznych elektrod zanurzonych w różnych roztworach.

Elektrody są połączone tak, że możliwy jest przepływ prądu elektrycznego po zamknięciu obwodu zewnętrznego przewodnikiem.
Właśnie jony, powstałe w wyniku dysocjacji warunkują powstawanie na powierzchniach elektrod podwójnych warstw elektrycznych. Wskutek tego elektroda zyskuje pewien potencjał względem roztworu (tzw. napięcie kontaktowe).


Pierwsze ogniwa galwaniczne znane były prawdopodobnie już w III wieku p.n.e. Wskazują na to wykopaliska archeologiczne.
Wśród wykopalisk znaleziono liczne przedmioty pokryte galwanicznie cienką warstwą złota, pochodzące z czasów starożytnych. Prawdopodobnie rzemieślnicy przejmowali te umiejętności od swych poprzedników od bardzo dawnych czasów.
Rozpowszechnienie ogniwa galwanicznego datuje się dopiero od początku XIX wieku, dzięki pionierskim odkryciom i pracom Alessandro Volty - wcześniej, już w 1771 roku Luigi Galvani zaczął badania nad zjawiskami elektrycznymi.

REKLAMY

W roku 1800, Volta zbudował pierwsze ogniwo galwaniczne (nazwane tak na cześć Galvaniego). Jako elektrod używał miedzi, mosiądzu lub srebra (elektroda dodatnia) i cyny lub cynku (elektroda ujemna) w postaci krążków oddzielonych kawałkami papieru (później tkaniny) nasyconych wodą morską (potem roztworem wodnym kwasu siarkowego), jako roztworem elektrolitu.

John Frederic DaniellTzw. stos Volty został potem znacznie zmodyfikowany i udoskonalony - w roku 1835 angielski chemik John Frederic Daniell zbudował ogniwo galwaniczne zwane do dziś ogniwem Daniella. Używał on elektrod: miedzianej (jako dodatniej) i cynkowej (ujemnej), z których pierwsza była zanurzona w roztworze wodnym siarczanu miedzi, druga zaś - siarczanu cynku; obydwa roztwory oddzielone były porowatą przegrodą ceramiczną.
Dzisiaj ogniwo Daniella ma już tylko historyczną wartość.

Dalszy postęp ogniwa galwaniczne zawdzięczają przede wszystkim francuskiemu chemikowi  G. Leclanchemu, który w 1877 roku zbudował ogniwo nazwane potem jego imieniem, natomiast w 1893 roku E. Weston zbudował stosowane szeroko do dziś (jako wzorcowe) ogniwo galwaniczne o wyjątkowo stałej i powtarzalnej sile elektromotorycznej 

Znaki drogowe | Karta rowerowa | Karta rowerowa - to proste | Wiersze miłosne | 1000 pytań | Naj naj naj