Niemiecki matematyk, fizyk i astronom (1571 - 1630).
Zaledwie w wieku 23 lat został profesorem matematyki w Grazu, później wykładał również w Linzu.
Jako 30-latek, w roku 1601, dzięki interwencji Tychona de Brahe, Kepler otrzymał zaszczytne stanowisko cesarskiego matematyka.
Wprowadził przecinek do ułamków dziesiętnych.
Obliczył objętości 92 różnych brył obrotowych.
Był zwolennikiem teorii Mikołaja Kopernika, pracował w obserwatorium astronomicznym w Pradze, gdzie odkrył i sformułował trzy prawa ruchu planet Układu Słonecznego (Keplera prawa).
Opracował i opublikował tablice astronomiczne (Tabulae Rudolphinae - rok 1627). To za jego namową, Galileusz ogłosił badania potwierdzające teorię Kopernika.
Prowadził prace w dziedzinie optyki - w 1611 roku skonstruował tzw. lunetę keplerowską, zbudowaną z 2 soczewek skupiających, która daje odwrócone obrazy obserwowanych przedmiotów, co jednak nie przeszkadza przy obserwacjach astronomicznych.
Przewidział istnienie księżyców Marsa.
Badał prawo załamania światła. Eksperymentował z urządzeniem podobnym do camera obscura. Jego prace miały duży wpływ na dalszy rozwój astronomii i matematyki.
Napisał pierwszą książkę fantastyczną na świecie pod tytułem Somnium - (Sen lub astronomia księżycowa).
W życiu prywatnym nie wiodło mu się najlepiej. Miał kłopoty rodzinne - stracił żonę, jego sędziwą matkę uznano za czarownicę i wytoczono jej proces. Sam, po krótkiej chorobie zmarł w podróży, mając przy sobie zaledwie 7 fenigów gotówki.
Należy uważać go za twórcę mechaniki nieba. Uzupełnił on w znakomity sposób teorię Kopernika i przygotował grunt Newtonowi do wykrycia prawa powszechnej grawitacji 
Powiedział:
"Moim przekonaniem jest, że okoliczności, w jakich ludzie zdobywają wiedzę o zjawiskach niebieskich, są nie mniej warte niż same odkrycia".
