Zero to element neutralny dodawania; najmniejsza nieujemna liczba.
Zero nie jest ani liczbą pierwszą, ani liczbą złożoną.
Ten jeden z największych wynalazków ludzkości - liczbę i oznaczającą ją cyfrę zero (śuunya - tzn. pusty) wynaleźli Hindusi.
Po raz pierwszy całość systemu pozycyjnego o podstawie 10, z dziesięcioma cyframi i metodami wykonywania działań została opisana w dziele "Lokavibhaaga". Miało to miejsce w roku 458 roku naszej ery.
Przez wiele stuleci zero było cyfrą zapełniającą puste miejsce w zapisie pozycyjnym liczb. Dopiero w XVI - XVII wieku, liczba zero stała się liczbą równouprawnioną z innymi liczbami całkowitymi.
W Europie rewolucję w rachunkowości zawdzięczamy Gerbertowi z Aurillac, późniejszemu papieżowi Sylwestrowi II, który w czasie studiów w Katalonii, m.in nad matematyką, poznał, a potem rozpowszechnił w chrześcijańskiej Europie cyfry arabskie oraz system dziesiętny. Arabowie nie tylko posługiwali się znanym nam dziś pozycyjnym zapisem liczb, ale również używali pojęcia zero jako cyfry.
Gerbert wprowadził nowy system i gorliwie walczył z psychologiczną blokadą Europejczyków przed zaakceptowaniem zera, czyli zapisem czegoś, co nie istnieje.
On również skonstruował zegar mechaniczny, liczydło oraz organy.
Nazwa "zero" o podobnym brzmieniu w większości języków europejskich pochodzi (tak jak i nazwy cyfra, szyfr, słowo: odcyfrować) od arabskiego słowa "sifr" (tzn. pustka) - tak Arabowie przetłumaczyli sanskryckie słowo "śuunya".
W wydanym po raz pierwszy w 1202 roku podręczniku arytmetyki: "Liber Abaci", książki z której Europejczycy uczyli się liczyć, Leonardo z Pizy zwany Fibonaccim używał odpowiednika "zephirum" dla arabskiego "sifr".
Później słowo uproszczono poprzez "zefiro" do słowa "zero", które weszło do powszechnego użycia dopiero około 1491 roku 
