Słodki, ciemnobrązowy, gazowany napój orzeźwiający.
8 maja 1886 roku amerykański farmaceuta John Styth Pemberton opracował w mosiężnej kadzi, na podwórku za domem w Atlancie w Georgii, recepturę na Coca-Colę. Początkowo zielona, odstręczająca ciecz, po dodaniu do niej karmelu podbiła prawie cały świat.
Dzisiaj coca-cola każdego dnia orzeźwia miliony, a może setki milionów ludzi. Krajów, gdzie jej nie ma, jest niewiele - na pewno są to Iran, Korea Północna. A wszystko zaczęło się od Wojny Secesyjnej - w trakcie której późniejszy wynalazca odniósł ciężkie rany.
Długotrwała terapia spowodowała, że uzależnił się on od morfiny i kokainy. Znając działanie tych alkaloidów, w swoim laboratorium w Atlancie wynalazł on specyfik na ukojenie nerwów na bazie liści koki i orzeszków kola. Później sprzedawał go w swojej aptece z saturatora, reklamując go, jako: "pyszny i orzeźwiający napój tak dobry, że Bóg by nim nie wzgardził".
Nazwę dla tego nowego specyfiku wymyślił jego księgowy Frank Robinson. Jako, że potrafił również pięknie kaligrafować, to on narysował logo, które stało się sławne i trwa do dziś.
Początkowo sprzedaż nowinki nie była rentowna - w pierwszym roku jej produkcji sprzedawano średnio 9 szklanek dziennie. Przychody za pierwszy rok wyniosły 50 dolarów, koszty 70 dolarów. Tak więc sprzedaż w pierwszym roku przyniosła straty.
Mimo to, rok później - w 1888 roku - Pemberton zarejestrował firmę Coca-Cola Company. 
Wkrótce potem zmarł, ale niedługo przed śmiercią odsprzedał formułę produkcji napoju za 2300 dolarów biznesmenowi i farmaceucie Asa Griggs Candler'owi.
Dzięki agresywnemu marketingowi, Coca-Cola pod koniec lat 90 XIX wieku stała się jednym z najpopularniejszych napojów w Ameryce. Między rokiem 1890 i 1900, Coca Cola Company zwiększyła sprzedaż o 4000%, a w roku 1912 zyski ze sprzedaży Coca-Coli osiągnęły sumę 50 milionów dolarów.
Od roku 1894 zaczęto rozlewać Coca-Colę do szklanych butelek, cały czas przy tym prowadzono zakrojoną na szeroką skalę kampanię reklamową.
Do 1905 roku Coca-Cola zawierała kokainę, oraz duże ilości kofeiny, jednak od 1913 roku Coca-Colę produkuje się w taki sposób, że nie ma w niej już najmniejszego śladu kokainy.
W roku 1906 rozpoczęła się ekspansja Coca-Coli za granicę USA.
Pierwszymi poza USA krajami, w których można było kupić wynaleziony przez aptekarza z Atlanty napój, były Kuba i Panama. Co ciekawe, pomimo że przepis na Coca-Colę jest najpilniej strzeżoną tajemnicą (dostęp do sejfu z recepturą mają tylko dwie osoby), to w zasadzie jej skład jest znany.
Jest to napój gazowany zawierający rozpuszczony dwutlenek węgla, wyciąg z liści koki, oraz ekstrakt z rosnących w Afryce orzeszków wiecznie zielonego drzewa koli. Smak pochodzi od mieszanki cukru, oraz ekstraktów otrzymywanych z wanilii, pomarańczy i cytryny.
Oprócz już wymienionych składników, za smak Coca-Coli odpowiada mieszanina olejków eterycznych, oznaczana kryptonimem 7X. Stanowi ona mniej niż 1% zawartości napoju, ale decyduje o jego wyjątkowości - w jej skład wchodzi alkohol, olejek pomarańczowy, cytrynowy i cynamonowy, a także olejek z gałki muszkatołowej, z kolendry, oraz kwiatów pomarańczy gorzkiej. Cały problem to właściwe proporcje, ale być może producenci dodają coś jeszcze...?
Niektórzy twierdzą, że nie jest to napój zbyt zdrowy, że źle wpływa na zęby, inni mówią, że Coca-Cola jest świetnym… odrdzewiaczem.
W Polsce po raz pierwszy poznano jej smak na Targach Poznańskich w 1957 roku, jednak regularna sprzedaż tego napoju rozpoczęła się dopiero w roku 1972 - zawarto wówczas umowę z koncernem, na mocy której Coca-Cola była produkowana przez warszawskie zakłady piwowarskie w oparciu o amerykańską licencję. Sprzedawana była w charakterystycznych szklanych butelkach o pojemności 0,33 litra.
W roku 1982 Agnieszka Osiecka wymyśliła hasło reklamowe: Coca-Cola to jest to! - które stało się sloganem tego napoju na całym świecie. Obecnie w naszym kraju - oprócz "zwykłej" Coca-Coli sprzedawane są: Coca-Cola Light, Fanta, Sprite, oraz wynaleziona w 1985 roku a znana u nas od 1996 roku Cherry Coke - czyli Coca-Cola z dodatkiem aromatu wiśniowego 
Na podstawie artykułu p. Bartłomieja Kozłowskiego
