Tkanina dekoracyjna przeznaczona dzisiaj najczęściej do pokrywania podłóg.
Dywan najprawdopodobniej wywodzi się z Azji Centralnej.
Na długo przed pojawieniem się pierwszych wiązanych dywanów, wykładziny podłogowe były wyrabiane z trzciny.
Wraz z rozwojem technik tkackich i pojawieniem się krosna, plemiona koczownicze nauczyły się sztuki przeplatania ze sobą miękkich włókien roślin oraz wykorzystywania wełny zwierząt, tworząc z niej coś w rodzaju filcu.
Pierwsze dywany pojawiły się między 3 a 2 tysiącleciem p.n.e., i od samego początku spełniać zaczęły w życiu Arabów ważną rolę - chroniły ich na czas wypoczynku przed gorącym piaskiem pustyni, towarzyszyły im w wydarzeniach religijnych, społecznych, politycznych i rodzinnych.
Wraz z upływem czasu pojawiło się również pragnienie doznawania wrażeń estetycznych. Kobierce stawały się bardziej kolorowe, a motywy dekoracyjne bardziej złożone i bogate. Powoli przestawały pełnić pierwotną rolę i stawały się ważnym elementem ozdobnym namiotów, pałaców i wnętrz.
O randze dywanu w życiu muzułmanów, świadczyć może wzmianka o raju wyściełanym pięknymi kobiercami, którą znaleźć można w Koranie. Modlitewnym dywanom przypisywano nadprzyrodzone właściwości.
Za kolebkę tkactwa uznaje się Persję. Do dziś perskie dywany zaliczają się do najlepszych i najdroższych - były przygotowywane z wielką pieczołowitością i odznaczały się wyjątkowym bogactwem wzorów i barw. Od VII wieku n.e. perskie dywany wykonywano z wełny i jedwabiu. Wzory były symetryczne z geometrycznymi i kwiatowymi motywami; często z motywem perskiego symbolu życia – różą. Na kobiercach pojawiały się także wizerunki zwierząt i władców. Po podboju arabskim, na dywanach pojawiły się wersety koraniczne. Wzornictwo perskich dywanów bardzo zmieniło na początku XV wieku, gdy surowe, łamane formy zastąpiono motywami roślinnymi.
Najstarszy dywan na świecie został znaleziony w 1949 roku, na Syberii, w górach Ałtaj, a dokładnie w dolinie Pazyryk. Przepiękny wełniany kobierzec pochodzący z V wieku p.n.e. został odkryty w grobowcu jednego z wodzów scytyjskich, zamknięty w bryle lodu. Obecnie - ten dywan o wielkości około 180 na 180 centymetrów i 36 symetrycznych węzełkach na każdy centymetr kwadratowy - znajduje się w Ermitażu w Petersburgu.
Współczesne dywany wykonuje się na nowoczesnych krosnach, najczęściej z włókien syntetycznych (głównie poliamid, polipropylen i akryl).
Lepszej jakości są dywany wełniane.
Jednak najcenniejsze są kobierce ręcznie tkane - takie właśnie są jednym z głównych źródeł dochodu Iranu, gdyż swoim pięknem, bogactwem wzorów i kolorów a także jakością wykonania, urzekają nadal miliony odbiorców na całym świecie 
