Związek bicia serca z krążeniem krwi odkrył Harvey w roku 1616.
Początki elektrokardiografii sięgają roku 1786. Już wtedy Luigi Galvani dowiódł istnienia zjawisk elektrycznych w tkankach zwierzęcych.
W roku 1856, po raz pierwszy stwierdzono powstawanie czynnościowych prądów elektrycznych mięśnia sercowego, oraz zmierzono ich natężenie, a w roku 1868 J. Bernstein skonstruował przyrząd zwany reotomem, który umożliwił zarejestrowanie tych prądów.
W 1887 roku, używając elektrometru włosowatego (wynalezionego w 1872 roku przez G. Lippmanna), Augustus D. Waller zmierzył i zapisał zmiany elektryczne towarzyszące biciu serca człowieka; później dokonał podobnego doświadczenia u kota.
Waller był też pierwszym, który użył terminu elektrokardiogram i który zademonstrował, że impulsy elektryczne serca mogą być nagrane z powierzchni ciała. To wydarzenie historyczne, poświadczone przez Willema Einthovena miało miejsce w roku 1887.
W roku 1903 Holender Willem Einthoven rozwinął galwanometr strunowy, który pozwalał na lepsze śledzenie aktywności elektrycznej serca - wynalazł elektrokardiografię - jedną z najważniejszych metod badania czynności serca. Pierwszy elektrokardiograf pracował w szpitalu w Lejdzie (Holandia). W 1924 roku za ten wynalazek przyznano Einthovenowi nagrodę Nobla.
Elektrokardiogram zwykle nazywany EKG, jest to zarejestrowana elektryczna aktywność serca, przy pomocy elektrod zamocowanych na skórze klatki piersiowej. Badanie EKG pozwala na ocenę rytmu i częstości pracy serca, oraz umożliwia wykrycie uszkodzenia mięśnia sercowego u osób, które przeszły lub właśnie przechodzą zawał serca. Na podstawie zapisu EKG można również ocenić wielkość komór serca.
EKG jest badaniem nieinwazyjnym czyli nienaruszającym tkanek ciała. Jest badaniem bezbolesnym i nie związanym z żadnym ryzykiem dla pacjenta. Nie wymaga specjalnego przygotowania lub opieki po wykonanym badaniu. W czasie badania pacjent ułożony jest w pozycji leżącej z odkrytymi kończynami i klatką piersiową - powinien pozostać w bezruchu. Elektrody przymocowuje się na kończynach górnych i dolnych oraz klatce piersiowej przy pomocy specjalnych uchwytów lub przyssawek. Żel którym smaruje się skórę przed założeniem elektrod, zwiększa przewodzenie pobudzeń elektrycznych.
Wyniki badania w postaci wykresu rysuje specjalny aparat - elektrokardiograf - i jest to wykres aktywności elektrycznej serca, którą rejestrują poszczególne elektrody.
EKG może dostarczyć danych dotyczących rytmu i częstości pracy serca. Prawidłowo serce powinno kurczyć się z częstością pomiędzy 60 a 100 uderzeń na minutę. Zaburzenia rytmu serca uwidocznione w EKG pozwalają rozpoznać między innymi:
- niedokrwienie mięśnia sercowego,
- zawał serca,
- przerost komór lub przedsionków serca,
- zaburzenia rytmu serca.
U niektórych pacjentów oprócz standardowego badania EKG wykonuje się również elektrokardiografię wysiłkową i elektrokardiografię dwudziestoczterogodzinną 
