Rodzaj białej broni, z prostą, obosieczną głownią, otwartą rękojeścią, oraz najczęściej krzyżowym jelcem.
Miecz jest jedną z najstarszych broni sieczno-kolnych. Służył w czasie walki zarówno do zadawania cięć, jak i pchnięć.
Pierwsze miecze, wykonywano z brązu na terenie Chin. Ta broń w różnych formach pojawiała się również w Mezopotamii, Egipcie, Grecji, czy Rzymie. Miecza używano od epoki brązu, do wieku XVI. W późniejszym okresie, miecze wykonywano z żelaza, a następnie ze stali.
Za bezpośredniego przodka mieczy średniowiecznych można uznać rzymską spathę (ilustracja powyżej) o gładkiej, prostej obosiecznej głowni i ostrzach niemal równoległych, w której rękojeść leży na tej samej osi co głownia.
W średniowieczu miecz był najbardziej popularną bronią, szybko też stał się atrybutem rycerza. Od chwili pasowania towarzyszył mu w czasie pokoju oraz wojny.
Często miecz składano razem z rycerzem do grobu lub wyobrażano go na płycie nagrobnej. Ponieważ przypominał znak krzyża i zarazem sylwetkę człowieka, zwłaszcza we wczesnym gotyku, nie umieszczano na nagrobku dodatkowych symboli czy też napisów. Złamanie tej broni na pogrzebie mężczyzny oznaczało wygaśnięcie jego rodu.
Mieczom nadawano imiona, niczym żywym istotom. Excalibur króla Artura, Durandal Rolanda, czy Szczerbiec – miecz koronacyjny królów Polski.
Początkowo, w Europie najczęściej używane były miecze jednoręczne, w połączeniu z tarczą. Stopniowo jednak, ich głownie oraz rękojeści ulegały wydłużeniu, aż do wyodrębnienia się w XIII wieku mieczy długich, które trzymane były przy pomocy obu rąk.
Wraz z początkiem renesansu w XVI wieku, miecz zaczął stopniowo tracić na znaczeniu, ustępując miejsca broni poręczniejszej: rapierowi w Europie zachodniej, oraz szabli w Europie wschodniej 
Ciekawostka:
Niektóre miecze, np. miecz dwuręczny którym walczyli piechurzy, osiągały olbrzymie rozmiary - około 180 centymetrów długości.
Znacznie więcej znajdziesz na stronie:
https://veritasdehistoria.wordpress.com/2017/01/29/miecz-i-jego-ewolucja-w-sredniowieczu/
