Maszyna do wywierania nacisku na przedmioty.
Stosowana w wielu dziedzinach przemysłu do różnych celów, np. do wyciskania soków, kształtowania cegieł, wytłaczania przedmiotów z tworzyw sztucznych, odbijania wzorów - druku, i najbardziej rozpowszechniona - prasa do kształtowania przedmiotów metalowych.
Najprostsze prasy znane były w starożytnej Grecji i stosowane do wyciskania winogron.
Elementem naciskającym w tych prasach była belka drewniana zamocowana z jednej strony obrotowo za pomocą poziomego czopa. Na drugim końcu belki zawieszano ciężary wywierając nacisk na worek z winogronami siłą wynikającą z wielkości ciężaru i długości belki. W prasach tych zastosowano więc zwielokrotnienie siły przez dźwignię jednoramienną, a potem dodatkowo przez zastosowanie zamiast ciężarów - wielokrążka linowego.
W czasach rzymskich wynaleziono prasę śrubową, w której siła nacisku wynikała z obracania się śruby w nieruchomej nakrętce. W niezmienionej postaci, wykonana z drewna prasa śrubowa dotrwała do XV wieku, kiedy została przystosowana do odbijania drzeworytów, a po nieznacznym udoskonaleniu J. Gutenberg zastosował ją po raz pierwszy w Europie do drukowania książek. Prasa jego konstrukcji przetrwała 350 lat i dopiero około 1800 roku śrubę zastąpiono w niej dźwignią, co zwiększało wydajność druku do 300 odbitek na godzinę. Taką prasę wynalazł wcześniej Leonardo da Vinci, ale jak większość jego wynalazków i ten też nie został zrealizowany.
W roku 1800 zamiast drewna zaczęto do budowy pras drukarskich stosować metal, a w 1814 roku w redakcji gazety londyńskiego Timesa pojawiła się pierwsza prasa drukarska z napędem mechanicznym.
Jej twórcą był niemiecki drukarz Friedrich Koenig, który oprócz napędu silnikiem parowym zastosował nacisk przez obracający się cylinder, co dało wydajność 800 odbitek na godzinę.
Pierwsze zastosowania prasy śrubowej do plastycznego kształtowania metali przyniósł wiek XV. Zastosował ją Bramante (Donato d'Antonio) do bicia monet i medali.
Jednak początek współczesnych konstrukcji to dopiero koniec wieku XVIII, gdy angielscy wynalazcy: stolarz artystyczny Joseph Bramah i Henry Maudslay tworzą pierwszą prasę hydrauliczną w 1795 roku. Przy jej budowie konstruktorzy wykorzystali znaną już zasadę działania takiej maszyny, opracowaną teoretycznie przez francuskiego matematyka i fizyka Blaise Pascala w 1651 roku.
Jako istotną nowość wnieśli m.in. uszczelnienie tłoka względem cylindra uszczelką skórzaną. W ich prasie hydraulicznej niewielkie ciśnienie, wywierane na mały tłoczek, przesuwało znacznie większy cylinder na małą odległość, ale z dużo większą siłą.
Po raz pierwszy prasę hydrauliczną do obróbki plastycznej metali zastosował w 1820 roku brytyjski mechanik T. Burr, wyciskając za jej pomocą rury z ołowiu. W roku 1847 Anglik Ch. Fox zastosował prasę hydrauliczną w kuźnictwie, co spowodowało szybki rozwój konstrukcji, a w konsekwencji wzrost nacisków pras - nawet do 50 tysięcy ton 
