Stała postać leku, przeznaczona do stosowania doustnego (łac. Tabuletta Compressi, Comprimata).
Różne rodzaje tabletek powodują, że substancja lecznicza może uwalniać się w różnych odcinkach przewodu pokarmowego, pod językiem lub pod policzkiem. Niezależnie od sposobu działania, tabletki zawsze zawierają ściśle określoną ilość substancji aktywnej, i składają się ze sprasowanego proszku, złożonego z substancji leczniczej, oraz substancji pomocniczych.
Są również tabletki, które można stosować do innych jam ciała, do implantacji, lub przygotowywania roztworów o różnym zastosowaniu.
Po raz pierwszy tabletki wprowadzone zostały do lecznictwa w roku 1843.
Wcześniej zażywano pigułki.
Stało się to za sprawą brytyjskiego wynalazcy Williama Brockedon'a, który w 1843 roku uzyskał patent na urządzenie, pozwalające sprasować (pod ciśnieniem) proszek w tabletkę.
Najczęściej tabletki formuje się w postaci płaskich lub wypukłych krążków, często z wyciśniętym na powierzchni wzorem lub napisem.
Niezależnie od kształtu, powierzchnia tabletki powinna być jednolita i gładka i obecnie jest to najczęściej i najpowszechniej stosowana postać leku.
Wyróżnić można tabletki:
- do ssania,
- do rozgryzania i żucia,
- podjęzykowe (nitrogliceryna, leki obniżające ciśnienie krwi i niektóre hormony),
- podpoliczkowe,
- do połykania,
- do sporządzania płynów,
- do stosowania pozajelitowego (podskórnie).
Trzeba pamiętać, że kiedy występuje problem z przełknięciem tabletki, niektórzy chcą ją rozkruszyć lub podzielić - nie zawsze jest to wskazane, ponieważ niektóre substancje mogą prowadzić do podrażnienia żołądka.
Bywa, że dzielenie czy rozgryzanie tabletek skutkuje przedawkowaniem leku 
Na podstawie artykułu w Wikipedii
