Niemiecki fizyk i chemik (1811 - 1899).
Zaledwie jako 29 latek (po dwóch latach studiów), uzyskał stopień doktora. Od roku 1839 był profesorem w Marburgu (tam w wypadku w laboratorium stracił oko), później wykładał na uniwersytecie we Wrocławiu.
W roku 1841 zbudował ogniwo cynkowo-węglowe, zwane od jego nazwiska ogniwem Bunsena.
Zastosował w nim ciekły depolaryzator, dzięki czemu ogniwo dawało przez dłuższy czas prąd elektryczny o znacznym natężeniu. Konstrukcja ma znaczenie historyczne, obecnie nie jest stosowana ze względu na używane silnie żrące odczynniki (kwas siarkowy i azotowy), oraz wydzielanie podczas pracy tlenku azotu.
W 1852 roku objął katedrę chemii w Heidelbergu, którą zarządzał przez kolejnych 37 lat.
Od roku 1858 był członkiem Towarzystwa Królewskiego (Royal Society) w Londynie.
Skonstruował spektroskop.
Wspólnie z G. R. Kirchhoffem odkrył w roku 1860 cez, oraz rubid (rok 1861) - osiągnęli to analizując osad pozostały po odparowaniu 44 ton wody mineralnej.
Opracowali również metodę analizy spektralnej, badając zachowanie się par soli w płomieniu.
Największą popularność zapewnił mu, skonstruowany przez niego w 1850 roku laboratoryjny palnik gazowy - palnik Bunsena.
Palnik ten jest do dziś stosowany w laboratoriach, szczególnie do analiz w chemii jakościowej-nieorganicznej oraz w preparatyce laboratoryjnej. Używa się go również w budownictwie do lutowania rur miedzianych.
Z tym palnikiem jest związana anegdota - podobno wynalazca miał tak zrogowaciałą skórę na palcach, że mógł je wkładać w płomień palnika, pokazując studentom w którym miejscu temperatura płomienia sięga 300°Celsjusza.
Zajmował się również elektrolitycznym rozdziałem metali ze stopionych chlorków, syntezą związków arsenoorganicznych, jodometrią, zjawiskami spalania w palenisku wielkiego pieca.
Autor pierwszej monografii o analizie gazowej (rok 1857) 
Ciekawostka:
Był znany z dużego poczucia humoru, ale i dużego roztargnienia. Kiedyś, gdy oddał do naprawy zegarek, okazało się, że po prostu zapomniał go nakręcić. Nigdy się nie ożenił.
