Chirurg francuski, jeden z pionierów chirurgii wojennej (1766 - 1842).
Urodził się w pirenejskiej wiosce Beaudean.
Był naczelnym chirurgiem armii napoleońskiej - służył w armii Napoleona Bonaparte jako jego przyboczny lekarz.
Był pomysłodawcą tzw. lotnych szpitali.
Jako pierwszy wprowadził sanitarkę (ambulans) na pole walki.
Do przewozu rannych zastosował lekki, zwrotny pojazd zaprzężony w parę koni zamiast ręcznych wózków, w których sanitariusze trzęśli rannymi żołnierzami dostarczanymi do szpitali polowych.
Po bitwie pod Wagram zarekwirował konie oficerom, żeby zrobić rosół dla rannych (notabene gotowany w pancerzach po zabitych). Kiedy oficerowie przyszli na skargę do Napoleona, cesarz w odpowiedzi podniósł go do rangi barona. Podczas przeprawy przez Berezynę, żołnierze przenieśli go na rękach ponad sobą, podając z rąk do rąk, czego nie zrobili dla jakiegokolwiek innego oficera.
Podczas bitwy pod Waterloo urządził swój lazaret zaledwie około 400 metrów od linii walk - praktycznie bez szans na ewakuację. I był tam tylko z jednym chirurgiem, doktorem Joseph Réveillé-Parise.
Kiedy Wellington dowiedział się, co mieści się w zrujnowanych budynkach fermy La Belle Alliance, wstrzymał ostrzał artyleryjski mówiąc, że tylko w ten sposób może uczcić poświęcenie i lojalność Larreya, który zobowiązał się zawsze nieść pomoc rannym i chorym nawet z narażeniem własnego życia.
Był dwukrotnie ranny.
Słynął z szybkości wykonywania operacji - amputował ponoć 200 kończyn podczas jednej bitwy. W 1829 roku przeprowadził z sukcesem zabieg nacięcia worka osierdziowego u rannego w serce 
