Niemiecki matematyk i fizyk, odkrywca Prawa Ohma (1787 - 1854).
Jego ojciec był prostym ślusarzem, który mimo to potrafił zainteresować synów matematyką do tego stopnia, że Georg w 1811 roku uzyskał doktorat z matematyki na uniwersytecie w Erlangen.
Wkrótce potem zaczął pracować jako nauczyciel matematyki w jezuickim gimnazjum w Kolonii. Tam po raz pierwszy zainteresował się fizyką i wykonał eksperymenty, które uczyniły go sławnym.
W roku 1825 podał wyniki swoich badań nad przewodnictwem prądu z galwanicznej baterii Volty przez druty różnej długości. Miarą prądu było wychylenie igły magnetycznej umieszczonej obok drutu. Niestety dla siebie, swoje wnioski opisał na sposób matematyczny - używając niezrozumiałych logarytmów, co spowodowało falę krytyki. Niewiele pomogła kolejna jego praca z 1826 roku, w której podał streszczenie swych wyników w postaci znanej obecnie jako prawo Ohma:
co oznacza, że stosunek różnicy potencjałów między końcami przewodnika, do natężenia płynącego prądu jest stały. Tę stałą wartość nazywamy oporem elektrycznym przewodnika. Gdzie U to napięcie, I natężenie prądu a R to opór przewodnika.
Po ogłoszeniu tych wyników spotkała go kolejna fala krytyki, a w końcu, kiedy pruski minister edukacji, przekonany krytycznymi uwagami powiedział, że: "fizyk głoszący takie herezje nie zasługuje na to aby nauczać", Ohm (po prawie dziesięciu latach pracy) zrezygnował z nauczania w szkole.
Wyjechał z Kolonii, zamieszkał w Berlinie i przez następne sześć lat zarabiał na życie dorywczymi lekcjami matematyki.
Dopiero w 1833 roku rząd Bawarii zaproponował mu posadę profesora na politechnice w Norymberdze. Ohm ją przyjął, w nadziei, że to kolejny krok do upragnionego celu, jakim była katedra uniwersytecka. Cel ten osiągnął dopiero pod koniec życia, kiedy po 1849 roku został profesorem uniwersytetu w Monachium. Był już wtedy znany w świecie i miał wiele wyróżnień, jak członkostwo Royal Society i Bawarskiej Akademii Nauk.
Jego autorstwa są prace na temat akustyki i badań nad elektrycznością. Udowodnił istnienie oporności właściwej, w roku 1842 wykazał, że ucho ludzkie dokonuje analizy harmonicznej dźwięku.
Od jego nazwiska została nazwana jednostka oporności elektrycznej Om 
