Trzynastowieczny uczony francuski - inaczej Pierre Pelerin de Maricourt (1240 - 1299).
Niewiele jest wiadomo o jego życiu, poza tym, że napisał swój słynny traktat, kiedy służył jako inżynier w armii Karola I Anjou, która oblegała Lucerę (we Włoszech) w sierpniu 1269 roku.
Był jednak znany jako eksperymentator i technik. Jego wiedza i umiejętności zostały wysoko ocenione przez jemu współczesnego Rogera Bacona.
Interesował go magnetyzm, i na podstawie przeprowadzonych eksperymentów napisał pierwszy zachowany traktat opisujący właściwości magnesów w roku 1269 - Epistola de magnete.
Jego traktat jest podzielony na dwie części:
Część pierwsza (10 rozdziałów), została oparta na określonych doświadczeniach i przedstawia podstawowe prawa magnetyzmu. Nie odkrył tych praw, ale przedstawił je w logicznej kolejności. 
Tutaj po raz pierwszy użył słowa biegun w odniesieniu do magnesu, oraz przedstawił metody określania biegunów północnego i południowego magnesu i opisał wpływ, jaki magnesy wywierają na siebie nawzajem, pokazując, że podobne bieguny odpychają się, a w przeciwieństwie do biegunów przyciągają się. W drugiej części (składającej się z trzech rozdziałów), opisał trzy urządzenia, które wykorzystują właściwości magnesów - m.in. kompas.
Oprócz praktycznego zastosowania magnesów, próbował też udowodnić, że za ich pomocą można zrealizować perpetuum mobile, wykorzystując zjawisko magnetycznego przyciągania i odpychania.
Napisał także traktat o budowie i zastosowaniu uniwersalnego astrolabium 
