Urządzenie rejestrujące parametry lotu.
Na pokładzie samolotu są najczęściej dwie takie skrzynki - pierwsza (CVR - Cockpit Voice Recorder) nagrywa dźwięki w kokpicie, w postaci cyfrowej.
Dzięki wyjątkowo trwałej budowie dysku można odczytać, co było słychać w samolocie przez całe dwie godziny przed wypadkiem. Druga (FDR - Flight Data Recorder) zapisuje od 300 do 1000 parametrów lotu co kilka sekund, i zazwyczaj umieszczana jest w okolicy ogona samolotu.
W momencie, gdy sytuacja staje się niebezpieczna, na przykład w razie turbulencji, częstotliwość rejestracji danych wzrasta. Oba urządzenia są umieszczone w przeciwnych krańcach kadłuba samolotu.
Zarówno ani personel pokładowy, ani załoga samolotu nie mogą ingerować w działanie urządzeń.
Czarna skrzynka tylko z nazwy jest czarna, przeważnie jest koloru jaskrawo czerwonego, lub pomarańczowego. Jest bardzo odporna na uszkodzenia mechaniczne, zbudowana tak, by przetrwać katastrofę, silne przeciążenia, ogień, wysoką temperaturę - nawet do 1100 stopni Celsjusza, czy utonięcie (do 6000 metrów pod wodą).
Żeby łatwo ją było odnaleźć już po wypadku, czarna skrzynka wyposażona jest w nadajnik radiowy, który wysyła regularnie sygnały przez 60 dni.
Najwcześniejszą próbę opracowania takiego urządzenia podjęli Francuzi François Hussenot i Paul Beaudouin już w 1939 roku. Było to urządzenie o charakterze fotograficznym, które miało zapisywać przebieg lotu na 8-metrowej taśmie filmowej. W roku 1947 założyli nawet przedsiębiorstwo FISM wytwarzające rejestrator lotu o nazwie "HB". Nie było to jednak urządzenie zbyt popularne, ani też szeroko stosowane w ówczesnych samolotach.
Przełom nastąpił dopiero w połowie lat 50-tych.
W roku 1956 Australijczyk dr David Warren, stworzył swój prototyp czarnej skrzynki, lecz musiał czekać jeszcze dwa lata, zanim jego projektem zainteresował się brytyjski minister do spraw lotnictwa. Kiedy już to nastąpiło, powołano zespół inżynierów, który pod jego kierownictwem stworzył ognioodporną i bardzo wytrzymałą obudowę urządzenia zawierającego najlepszy (na owe czasy) system kodowania i odkodowywania pomiarów z instrumentów lotniczych, oraz nagrań z kabiny pilotów. Maszynę, z uwagi na kolor i kształt, nazwano "czerwonym jajkiem".
Australia była pierwszym krajem, którego maszyny wyposażone zostały w czarne skrzynki.
Z czasem rejestratory lotu zaczęły być wykorzystywane przez inne państwa.
Pierwsze czarne skrzynki rejestrowały jedynie kilka parametrów lotu, a zapis danych odbywał się w postaci rowka żłobionego w przesuwanej taśmie aluminiowej. Wraz z rozwojem technologii taśma aluminiowa została zastąpiona zapętloną (w kółko) taśmą magnetyczną, a współcześnie elektronicznymi kośćmi pamięci. Dzięki temu wyeliminowano sporo mechanicznych części, które mogłyby zostać uszkodzone w przypadku katastrofy lotniczej 
