Przezroczysta, bezwonna, lepka ciecz o słodkim smaku (glicerol - z łac. glycerolum).
Ten organiczny związek chemiczny z grupy cukroli doskonale miesza się z wodą (świetna higroskopijność) i alkoholem etylowym, natomiast nie rozpuszcza się w tłuszczach - jednocześnie stanowiąc dla nich dobry rozpuszczalnik.
Temperatura topnienia wynosi 18° Celsjusza, natomiast temperatura wrzenia 290°C.
Gliceryna została przypadkowo odkryta w roku 1779, przez szwedzkiego chemika Karla Wilhelma Scheele, w trakcie ogrzewania oliwy z oliwek z tlenkiem ołowiu.
Scheele nazwał swoje odkrycie "słodką podstawą tłuszczu". Odkrył później, że substancja ta powstaje także z innych tłuszczy - również zwierzęcych.
32 lata później, w roku 1811, francuski pionier badań tłuszczy i olejów Michel Eugene Chevreul użył po raz pierwszy nazwy gliceryna - od greckiego słowa glykys oznaczającego "słodki". Chevreul opracował otrzymywanie gliceryny z tłuszczy z zastosowaniem zasad.
Trzynaście lat później inny francuski chemik Théophile-Jules Pelouze wyznaczył wzór sumaryczny jako C3H8O3.
Dopiero w 1883 roku Pierre Eugene Marcellin Berthelot i Sebastiano de Luca określili strukturę chemiczną gliceryny.
Gliceryna posiada silne właściwości nawilżające. Składnik ten dodaje się do większości kosmetyków pielęgnacyjnych.
Jest stosowana przy produkcji kremów, pomadek i innych produktów kosmetycznych - również pasty do zębów. Stanowi również ważny surowiec do syntezy wielu różnorodnych związków chemicznych, m.in. niektórych gatunków mydeł 
