Wyrób najczęściej wykonany z metalu, z jednej strony zaostrzony, a z drugiej - zakończony łbem.
Jest używany do łączenia różnych elementów przez zbijanie.
Wyróżnia się gwoździe ciesielskie, druciaki, papowe, szewskie, szynowe, szkutnicze, ozdobne itp.
Początki gwoździa są nieznane. Jego prawzorem były prawdopodobnie kołki drewniane łączące elementy wykonane również z drewna np. deski łodzi, elementy konstrukcyjne budynków itp.
U niektórych ludów starożytnych wybijanie gwoździ symbolizowało zawarcie układu. Pierwszą zanotowaną wzmianką o gwoździu zawierają szczegóły ukrzyżowania Chrystusa podane w Ewangelii.
Pierwsza pisemna wiadomość dotycząca gwoździ metalowych pochodzi od astronoma i geografa Klaudiusza Ptolemeusza (II wiek). W swoim wielkim dziele "Wstęp do geografii" pisał on m.in., że:
"...na Dalekim Wschodzie, w pobliżu Wyspy Satyrów, wyłania się góra z magnetytu, która niszczy przepływające opodal okręty, wyciągając z nich wszystkie gwoździe".
Wzmianka ta świadczy oczywiście o tym, że gwoździe znane były już znacznie wcześniej.
W 1961 roku w miejscowości Inchtuthill w Szkocji odkopano "skarb" składający się z żelaznych gwoździ o długości 15 do 40 cm, o łącznej masie - 7 ton, wykonanych z miejscowych rud żelaza przez żołnierzy armii Rzymskiej w I wieku n.e. Jak wielka była to praca, można sobie wyobrazić wiedząc, że każdy gwóźdź należało wykonać ręcznie, wytapiając najpierw żelazo z rud w prymitywnych piecach, a potem przekuwając uzyskane żelazo na drut, zakuwając łeb i ostrze. Wobec trudności z wywozem tak ciężkiego ładunku, gwoździe te zakopano prawdopodobnie w obawie przed ich wykorzystaniem przez miejscową ludność do produkcji broni. Przy okazji, trudno się temu dziwić - wartość gwoździ była taka, że niejednokrotnie specjalnie palono stare domy, aby przesiać i odzyskać je potem z popiołów. 
Mechanizację w wytwarzaniu gwoździ wprowadzono dopiero w średniowieczu. Skonstruowano wówczas pierwsze maszyny tnące gwoździe z blach stalowych, a równocześnie spęczające łby.
W roku 1795 w Newburyport, powodowany chęcią zysku Jacob Perkins, skonstruował maszynę wytwarzającą 60 tysięcy gwoździ tygodniowo. Od tej pory gwóźdź stał się przedmiotem codziennego użytku.
Współcześnie gwoździe wykonuje się przy użyciu specjalnych pras - tzw. gwoździarek, pracujących jako automaty o wydajności do 800 gwoździ na minutę. Gwoździe bardzo duże, np: szynowe, wykonuje się nadal przez kucie 
