Dawna ręczna broń palna.
Krótko po tym, jak powstała hakownica, pojawił się pierwszy typ broni krótkiej - protoplasta pistoletu, chociaż patrząc na ilustrację poniżej nie sposób nie zauważyć, że petrynał przypomina bardziej strzelbę niż pistolet.
Był to rodzaj arkebuza używany przez konnicę od XIV do XVII wieku, który wyrzucał żelazne kule na odległość do 200 kroków.
Miał dłuższą od pistoletu lufę i wydłużoną kolbę, zakończoną spłaszczoną stopką o charakterystycznym kształcie, którą strzelec (trzymając broń w jednym ręku) opierał o napierśnik zbroi, ułatwiając sobie w ten sposób celowanie.
Lontem trzymanym w drugim ręku, broń odpalano. Łatwo sobie wyobrazić, że używana w ten sposób broń nie była, bo nie mogła być celna - strzał padał w przypadkowym momencie i praktycznie niemożliwe było wycelowanie - utrzymanie ciężkiej broni przez dłuższy czas wycelowanej w jeden punkt, manewrowanie drugą ręką, żeby trafić lontem w otwór zapałowy... I to wszystko podczas jazdy na koniu...
Dopiero w późniejszym czasie w petrynałach zastosowano zamek lontowy, a następnie zamek kołowy.
Nazwa tej broni pochodzi od francuskiego słowa poitrine - oznaczającego pierś.
Inne jego nazwy to: eskopeta lub koza 
Ciekawostka:
Podobno Krzyżacy używali petrynałów w bitwie pod Grunwaldem.
