Przyrząd służący do otrzymywania i analizowania widm promieniowania świetlnego (od podczerwieni do ultrafioletu).
Składa się z poziomej tarczy z podziałką kątową w której środku jest umieszczony pryzmat, z lunety obracanej wokół tarczy, oraz z kolimatora, wyposażonego w źródło światła.
Po raz pierwszy, rozszczepienia i badania widma światła słonecznego (kolorów tęczy) przeprowadził w roku 1802 brytyjski uczony William Wollaston.
Zastosował w tym celu szczelinę i pryzmat, a w efekcie badania zauważył czarne prążki przecinające tęczę.
W roku 1814, niemiecki astronom i fizyk Joseph von Fraunhofer dobudował do szczeliny i pryzmatu teleskop i zrobił przyrząd, nazwany spektrometrem. 
Dzięki pracom uczonych, używających tego przyrządu, wiemy dziś, że czarne prążki w widmach Słońca i gwiazd wskazują na ich skład chemiczny.
Zastosowanie spektroskopu pozwoliło na odkrycie kilku nowych pierwiastków. Francuski chemik Paul E. Lecoq de Boisbaudran w roku 1875 odkrył nowy pierwiastek w rudzie cynku, który nazwał galem od słowa Galia - Francja.
Gustaw R. Kirchhoff oraz Robert W. Bunsen odkryli dwa inne pierwiastki.
Używając podczas badań palnika Bunsena, dokonali oni odkrycia metalu alkalicznego o właściwościach zbliżonych do sodu i potasu. Nadali mu nazwę cez, od łacińskiego słowa niebieski, gdyż ten kolor przeważał w jego widmie.
W roku 1861 dokonali w analogiczny sposób odkrycia jeszcze jednego metalu alkalicznego - rubidu, którego nazwę wyprowadzili od łacińskiego słowa czerwony, zgodnie z barwą jego widma 
