Ozdobne wykończenie ściany wewnątrz budynku.
Najstarszą tapetę ścienną odkryto w Christ College w angielskim Cambridge.
Znaleziono ją w kwaterach dla młodych pracowników naukowych, podczas prac konserwatorskich prowadzonych w 1911 roku. Datuje się ją na rok 1509.
Biało-czerwony deseń naśladuje orientalny welwet albo brokat z centralnym motywem sosnowej szyszki otoczonej wzorem liniowym i listowiem. Nad nim, po lewej stronie widnieje lombardzkie "H", a po drugiej stronie wizerunek ptaka. Te znaki wskazują, że prawdopodobnie było to dzieło drukarza Hugona Goesa z Anglii.
Tapetę zrobiono z nieaktualnych już wówczas dokumentów, na których odwrocie, za pomocą drewnianego kloca wielkości 41 x 28 centymetrów wydrukowano opisany wzór. Jednym z wykorzystanych dokumentów był poemat na śmierć Henryka VII (1509 rok), proklamacja ogłoszona z okazji objęcia tronu przez Henryka VIII.
Szacunkowy wiek tapety zgadza się też z datą ukończenia kwater dla uczonych pod koniec 1509 roku.
Początkowo tapety miały służyć niezbyt majętnym ludziom, którzy pragnęli nadać swemu domostwu pozory luksusu. Prawdziwi bogacze mieli ściany pokryte kobiercami albo tłoczonymi skórami, bogatą materią, lub misternie tkanym zamszem. Ci, których nie było na to stać, chętnie kupowali więc papier imitujący kosztowne materiały.
Pierwsze tapety pojawiły się już na początku XVI wieku, wkrótce przestały jednak być tanią namiastką luksusu.
W XVIII wieku ich cena znacznie wzrosła w porównaniu z pierwszymi, ze względu na coraz misterniejsze ornamenty, jakimi je ozdabiano. Kunsztownie malowane, stały się same w sobie cenioną oznaką luksusu 
