Strefy czasowe umożliwiają określenie czasu lokalnego.
System stref czasowych, zaproponował po raz pierwszy w 1858 roku włoski matematyk Quirico Filopanti, w swojej książce Miranda.
Dopiero 26 lat później, w roku 1884, doszło do podziału Ziemi wzdłuż południków na 24 obszary o szerokości 15° każda, i przydzieleniu im kolejnych godzin.
Stało się to za sprawą szkocko-kanadyjskiego inżyniera i wynalazcy, Sandforda Fleminga.
W praktyce strefy czasowe o granicach wytyczonych przez południki obowiązują jedynie na morzach i oceanach. Na lądach ich kształt jest zmodyfikowany tak, by w małych i średnich państwach obowiązywała tylko jedna strefa czasowa.
Większe państwa znajdują się zwykle w kilku strefach czasowych (m.in. Stany Zjednoczone, Kanada, Brazylia, Rosja, Australia), ale nie jest to regułą.
I tak na przykład, w Chinach (mimo że rozciągają się na obszarze 5700 kilometrów), obowiązuje tylko jedna strefa czasowa - UTC+8 - znana jako czas pekiński, pomimo że różnica w czasie słonecznym między wschodnimi i zachodnimi prowincjami wynosi prawie 4 godziny.
Efekt jest co najmniej dziwny. Otóż kiedy jest np. godzina 13:00 na wschodnim krańcu Chin, to ta sama jest także w pobliżu Filipin. Na zachodnim wybrzeżu Chin jest także 13:00, pomimo że zaraz za granicą, tj. w Indiach jest zaledwie 10 rano.
Podobna sytuacja występuje w krajach południowo-wschodniej Azji, które sąsiadują z Chinami, wszystkie mają różne strefy czasowe, pomimo tego, że w Chinach dalej jest 13:00 
W Polsce obowiązuje czas środkowoeuropejski - UTC+1.
Ciekawostka:
Najwięcej stref czasowych obowiązuje na terenie Rosji. Aktualnie jest to dziewięć stref, zamiast 11, które obowiązywały jeszcze w 2010 roku.
