Wyrób włókienniczy otrzymywany przez spilśnianie tkanin, zwłaszcza wełnianych.
To jeden z najstarszych wyrobów włókienniczych wytwarzanych przez ludzi, prawdopodobnie starszy nawet od tkactwa.
Na temat powstania filcu powstało kilka legend:
Jedna z legend podaje, że filc powstał przez przypadek, kiedy owce płynące Arką Noego zaczęły gubić wełnę, i przez wiele tygodni deptały ją w wilgotnym pomieszczeniu. Gdy Arka wylądowała wreszcie na lądzie, w miejscu gdzie przebywały owce powstał piękny i puszysty dywan.
Inna głosi, że święty Klemens, patron filcarzy, w czasie pielgrzymki obtarł sobie nogi, więc włożył do sandałów trochę wełny, aby obuwie nie raniło mu stóp. Po jakimś czasie wełna pod wpływem potu i tarcia sfilcowała się.
Pierwsze wzmianki o filcu datuje się na 6500 lat p.n.e. - ślady filcowej tkaniny znaleziono na terenie obecnej Turcji. Nie wiadomo jak pierwotni mieszkańcy dzisiejszej Turcji produkowali filc. Jedynie co możemy stwierdzić to, że prawdopodobnie tworzyli z niego kolorowe dywany i wykładziny chroniące wnętrze domów przed zimnem. 
Do dzisiaj zresztą filc jest wytwarzany przez nomadów ze środkowej Azji, gdzie jest typowym materiałem do wyrobu dywanów, koców i ubrań.
Zaawansowane techniczne wyroby filcowe znaleziono także w wiecznej zmarzlinie na Syberii z około 600 roku n.e.
Filc był wykorzystywany przez wojska rzymskie w czasie podbojów, a także przez kupców i pielgrzymów, którzy wkładali sobie go w obuwie, dzięki czemu mogli przebywać długą drogę bez otarć i podrażnień.
Surowcem do wytwarzania filcu może być wełna i sierść prawie wszystkich zwierząt hodowlanych oraz niektóre włókna sztuczne. Często do produkcji filców stosuje się mieszanki włókien naturalnych i sztucznych.
Rozróżnia się dwa rodzaje filców: filce bite otrzymywane przez spilśnianie warstwy włókien wełnianych (runa), oraz filce tkane, uzyskiwane przez spilśnianie zewnętrznych warstw tkaniny wykonanej z wełny lub sierści - zanika wtedy struktura wewnętrzna tkaniny i tworzy się nowa, gęstsza, bardziej wytrzymała, elastyczna i miękka, o doskonałych właściwościach termicznych i dźwiękochłonnych.
Filce są produkowane o grubościach od kilku milimetrów (wyroby odzieżowe), do kilku centymetrów (do zastosowań technicznych).
Filc stosuje się do wyrobu kapeluszy, beretów, obuwia (walonek, pantofli domowych), wkładek do obuwia, różnego rodzaju tarcz polerskich, uszczelek, podkładek, wykładzin izolacyjnych i dźwiękochłonnych, na okleiny młoteczków klawiatur do pianin i fortepianów.
Filc ma również szerokie zastosowanie w tapicerstwie. Wykorzystuje się go jako powłokę ochronną dla tkanin lub gąbek ze sprężynami, zapobiegając w ten sposób uszkodzeniom. Dodatkowo wygłusza dźwięk uginających się sprężyn.
Na ziemiach polskich filcownictwem zajmowano się co najmniej od wczesnego średniowiecza. Pierwsze cechy (czapnicze) zaczęły powstawać już w XIV wieku.
Ciekawostka:
W 1799 roku, włoski fizyk Alessandro Volta skonstruował pierwszą baterię elektryczną, do budowy której użył - jako izolatora - właśnie filcowych krążków.
